خشک کردن مواد پلیمری پیش از اکستروژن
برخی از مواد پلیمری و یا پلاستیکی قبل از فرایند تولید و اکستروژن نیازمند خشک‌کردن دقیق و کامل هستند. تا از تخریب ساختار مولکولی پلیمر جلوگیری شود. رزین‌هایی مانند نایلون، پلی‌استرها (مانند پلی‌اتیلن ترفتالات [PET] و پلی‌بوتیلن ترفتالات [PBT]) و پلی‌کربنات (PC)، به دلیل خاصیت رطوبت‌گیری (هیدروسکوپیک)، به سرعت رطوبت محیط را جذب می‌کنند.
در دماهای بالا، وجود رطوبت باعث تخریب زنجیره‌های مولکولی این مواد میشود. و کاهش وزن مولکولی و افت خواص مکانیکی و فیزیکی محصول نهایی را به دنبال دارد. بنابراین، خشک‌کردن صحیح این پلیمرها برای حفظ کیفیت و عملکرد نهایی محصول بسیار حیاتی است.
سایر رزین‌های حساس به رطوبت مانند آکریلیک‌ها، Ultem®، پلی‌سولفون، Noryl® و ABS (آکریلونیتریل بوتادین استایرن) نیز باید پیش از تولید به طور کامل خشک شوند. در غیر این صورت، رطوبت موجود در پلیمر طی اکستروژن به بخار تبدیل شده . و باعث ایجاد مشکلاتی مانند حباب، لکه، سوراخ یا ظاهر کف‌آلود در محصول نهایی میشود.
برخی رزین‌ها مانند نایلون به صورت خشک و در بسته‌بندی‌های ضد رطوبت عرضه می‌شوند. اما در صورت باز یا مهر و موم نشدن صحیح این بسته‌بندی‌ها، رطوبت جذب کرده و نیاز به خشک‌کردن مجدد خواهند داشت. پلی‌استرها به‌ویژه حساس به رطوبت هستند. و باید با استفاده از خشک‌کن‌های رطوبت‌گیر (Dehumidifying Dryers) با هوای خشک یا نیتروژن در قیف خوراک‌دهی محافظت و منتقل شوند.
در شرایط خاص، می‌توان رزین‌های دارای رطوبت را با اکسترودرهای مجهز به سیستم وکیوم (خلا) پردازش کرد . تا رطوبت در بخش تهویه تخلیه شود. با این حال، این روش برای همه رزین‌ها مناسب نیست. زیرا تخریب ساختار پلیمر ممکن است پیش از تخلیه کامل رطوبت رخ دهد.
همچنین، خشک کردن مواد پلیمری بیش‌ازحد نیز باید اجتناب شود، چون باعث کاهش خواص فیزیکی و تغییر رنگ میشود. برای مثال، نایلون 6,6 در صورت خشک شدن بیش‌ازحد زرد شده و خواص مکانیکی آن کاهش می‌یابد.